دیپلماسی پیچیده ایران برای ریاست بر مجمع حقوق بشر سازمان ملل

به گزارش حلقه وصل: روز چهارشنبه، ۲۰ اردیبهشت ۱۴۰۲، جمهوری اسلامی ایران به ریاست «مجمع اجتماعی شورای حقوق بشر سازمان ملل»، انتخاب شد. سوال این است که چه روندی برای این انتخاب صورت گرفته است و چه اهمیتی دارد؟

فرآیند انتخاب ریاست مجمع اجتماعی حقوق بشر را می‌توان دارای دو مرحله دانست. در مرحله اول، گروه‌های منطقه‌ای از نواحی مختلف جهان، کاندیدای خود را معرفی می‌کنند. در این مرحله، گروه آسیا، به ویژه برخی از کشورهای عربی که معمولا برای عضویت در نهادهای بین‌المللی با هم رقابت می‌کنند، ایران را به عنوان نماینده خود در جایگاه ریاست بر مجمع، معرفی کردند. این موضوع مهم حاصل نشد؛ مگر به خاطر سیاست خارجی و دیپلماسی منطقه‌ای و فعال جمهوری اسلامی ایران و همراه کردن کشورهای آسیایی با خود.
 

علی بحرینی، رئیس جدید مجمع اجتماعی شورای حقوق بشر

وجه دیگر انتخاب ایران از طرف گروه منطقه‌ای آسیا، شکست سیاست‌های آمریکا و رژیم صهیونیستی در منطقه است. در سال‌های اخیر، تلاش‌های فراوانی از سوی این دو رژیم برای عادی سازی روابط کشور های عربی به ویژه عربستان با رژیم صهیونیستی صورت گرفته بود. هدف اصلی از این سیاست، منزوی کردن ایران در منطقه و در میان کشورهای مسلمان و عرب بوده است. اما اکنون مشاهده می‌کنید که این سیاست آمریکایی- صهیونیستی، نه تنها به نتیجه نرسیده است؛ بلکه روابط دیپلماتیک ایران با کشورهای منطقه، خصوصا عربستان، احیا شده و رو به پیش رفت است. از طرف دیگر، این آمریکا است که در منطقه منزوی شده و تصمیمات مهم و روابط دیپلماتیک، بدون حضور و دخالت ایالات متحده، انجام می‌شود.
 

حکم انتخاب بحرینی به عنوان رئیس مجمع اجتماعی شورای حقوق بشر سازمان ملل

علاوه بر موضوع انتخاب منطقه‌ای، شکست سیاست‌های آمریکا در سطح جهانی به وضوح به چشم می‌خورد. سال‌هاست ایالات متحده آمریکا برای انزوای کامل ایران تلاش می‌کند. این تلاش‌ها هم در سطح روابط دو جانبه با کشورهای غربی بود، هم در سطح روابط با کشورهای منطقه‌ای و هم در سطح حضور و عضویت در نهادها  و سازمان‌های بین‌المللی. دستاویز آمریکا برای اجرای این سیاست خصمانه، بیشتر از جنس دروغ‌ها و اتهامات در حوزه حقوق بشر علیه ایران بوده است.

اما امروز مشاهده می‌شود که ایران دقیقا در همان جایگاهی که آمریکا به عنوان نقطه ضعف علیه کشورمان اقدام می‌کرد، حضور یافته است. ریاست ایران بر مجمع اجتماعی شورای حقوق بشر سازمان ملل، نشان دهنده شکست سیاست آمریکایی در انزوای ایران و پیروزی جمهوری اسلامی ایران در این بازی استعماری است.

از سوی دیگر، از بعد از جنگ جهانی دوم در سال ۱۹۴۵، آمریکا در تلاش بود که سلطه خود را بر نهادهای بین‌المللی حفظ کند و این نهادها عملا نه در پی حقوق ملت‌ها، بلکه در پی منافع ایالات متحده، فعالیت کنند. تا سالیان طولانی این سلطه وجود داشت و در حال حاضر نیز وجود دارد. به عنوان مثال، زمانی که ایران در اوج همه گیری کرونا از بانک جهانی درخواست وام کرد، صرفا به خاطر مخالفت آمریکا، این وام پرداخت نشد. اما امروز با وجود مخالفت آمریکا با انتخاب ایران به عنوان رئیس مجمع اجتماعی شورای حقوق بشر سازمان ملل، این اتفاق مهم رقم خورد که نشان می‌دهد سلطه ایالات متحده نه تنها بر کشورهای منطقه، بلکه حتی بر نهادهای جهانی که خود آن را پایه گذاری کرده، رو به افول است. 
 

مخالفت آمریکا با انتخاب ایران به ریاست مجمع اجتماعی شورای حقوق بشر

مرحله دوم در انتخاب رئیس شورای مذکور، این است که از میان نامزدهای معرفی شده از هر منطقه جغرافیایی، یک نفر به عنوان رئیس، انتخاب می‌گردد. بنابراین، در انتخاب رئیس جدید مجمع، هیچ الزامی وجود نداشت که جمهوری اسلامی ایران انتخاب شود و رئیس پیشین می‌توانست از گروه‌های منطقه‌ای دیگر، این انتخاب را انجام دهد. به عبارتی دیگر، ایران تنها گزینه موجود نبود که بگویند انتخابش به ناچار بوده است؛ بلکه سایر مناطق نیز می‌توانستند به عنوان رئیس این مجمع، انتخاب شوند. 

مجمع اجتماعی حقوق بشر، شورایی است که جلسات آن به طور سالانه برگزار می‌شود و به موضوعی ویژه می‌پردازد. موضوع مباحثات امسال، «نقش علم، فناوری و نوآوری» در پیشبرد حقوق بشر خواهد بود.

نشانه دیگر از اهمیت انتخاب ایران به عنوان رئیس مجمع اجتماعی شورای حقوق بشر، این است که جریان‌های اپوزیسیون خارجی که با ادعای حقوق بشر علیه مردم ایران فعالیت می‌کنند و اکثرا مرتبط با تروریست‌های منافقین هستند، از این انتخاب ناراحت شده اند.

ناراحتی شبکه انگلیسی منوتو از ریاست ایران بر مجمع اجتماعی شورای حقوق بشر

به عنوان مثال، شبکه لندن نشین منوتو، وابسته به پادشاهی-موروثی انگلیس، در گزارشی از اعتراض «مرکز اسناد حقوق بشر ایران»، نسبت به انتخاب کشورمان به عنوان رئیس مجمع مذکور، خبر داد. یکی از اعضای مرتبط با این سازمانِ خود خوانده، رها بحرینی است. او یکی از حامیان فرقه بهائیت و وابسته به سرویس‌های خارجی، شناخته می‌شود.

رها بحرینی همچنین از اعضای بخش ایران در «سازمان عفو بین‌الملل» است. عفو بین‌الملل سازمانی وابسته به پادشاهی انگلستان بوده که به گفته «نشریه انگلیسی گاردین»، اقدامات آن به طور سیستماتیک،‌ سیاسی و نژادپرستانه است. بحرینی در مصاحبه با BBC، یکی از دغدغه‌های خود در عفو بین‌الملل را ملاقات دولت انگلستان با نازنین زاغری و کمال فروغی، جاسوس‌های وابسته به پادشاهی انگلیس عنوان کرده بود.
 

گزارش نشریه انگلیسی گاردین از سیاسی و نژادپرستانه بودنِ سازمان عفو بین‌الملل

بر اساس آنچه گفته شد، باتوجه به حضور موثر ایران در سازمان‌های بین‌المللی و شکست سیاست آمریکا برای انزوای ایران، در کنار ناراحتی جریان برانداز از انتخاب ایران در این جایگاه، می‌توان ریاست جمهوری اسلامی بر مجمع اجتماعی شورای حقوق بشر سازمان ملل را، دستاورد و پیروزی مهمی برای کشورمان در سطح جهانی دانست. آن هم درست در زمانی که جریان‌های خارجی تلاش می‌کردند از مسیر حقوق بشر، فشارها را بر مردم ایران افزایش دهند.