عفریته ای که تاب مستوری ندارد...

 جنایتی که در شوشتر اتفاق افتاده ، قبل از هر چیز شرم‌آور است. قطعا شخص جنایتکار باید به اشد مجازات رسیده و اعدام شود. در این موضوع شکی نیست. اما شرم آورتر از این ماجرا ، رویکرد بسیاری از رسانه‌های اپوزیسیون و معاند است. رسانه هایی که در تمام جنایتهایی از این دست شریک جرم هستند. اما به جای مجازات شدن فالوئر جذب میکنند! همان رسانه‌هایی که تا دیروز ، در کمال وقاحت ، از حقوق همجنسگرایان دفاع کرده و یا برای حکم اعدام یقه پاره می‌کردند ، اما امروز در نقش مدعی ظاهر شده‌اند! رسانه‌هایی که به این بهانه دوباره از لزوم آموزش جنسی کودکان به سبک غربی و اجرای سند ۲۰۳۰ حرف می زنند!

شرم و حیا را به راحتی نمی‌توان تعریف کرد. حیا یک جور احساس است و آنهایی که آن را دارند درکش میکنند. و آنهایی که ندارند ، نه! احساسی که فقط موجوداتی که عقل و شعور دارند میتوانند آن را حس کنند. اما لزوماً هر کس که عاقل است دچار شرم نمی شود. به عبارت دیگر ، یک جور رابطه عام و خاص مستقیم بین عقل و شرم وجود دارد. تمام کسانی که شرم را درک میکنند عقل و شعور دارند ، اما تمام کسانی که عقل دارند لزوما شرم ندارند. اصلا شاید یکی از مهمترین چیزهایی که عقل داشتن را تبدیل به شعور داشتن میکند، همین شرم و حیا ست. ما خیلی وقتها خود به خود به کسی که باهوش است اما حیا ندارد، میگوییم بی شعور است... 

اگر بخواهیم دقیق تر توضیح دهیم ، ما انسان ها دارای دو حیطه جداگانه عقلانیت و احساسات هستیم. کسانی که عقلانیت بر وجودشان حاکم است ، یکی از مهمترین احساساتشان همین احساس شرم و حیا است. اما کسانی که احساسات بر وجودشان حاکم می‌شود ، نمی‌توانند شرم را درک کنند. (درست مانند کور مادر زادی که هیچ درکی از رنگ و نور ندارد) شاید دقیقا به همین دلیل است که در بسیاری از روایات ، حیا را یکی از مهم‌ترین ویژگی های مومن دانسته‌اند. یعنی مهمترین تفاوت مومن و کافر ، در همین ویژگیِ داشتن یا نداشتن شرم و حیا است. زیرا ایمان واقعی چیزی غیر از عقلانیت نیست. کافرانی که به این دنیای زودگذر و فانی دل می بندند و آخرت و ابدیت خود را فدا می کنند ، چگونه ممکن است عقل و شعور داشته باشند ؟! (عقل دارند اما تحت سلطه غرایز، شهوات و احساسات آنها ست.)

شرم احساسی است که یک موجودِ عاقل در برابر ناظری آگاه احساس میکند. مثلا در جایی که هیچ کس انسان را نمی بیند ، کسی از عریان بودن خود شرمگین نمی‌شود. همانطور که کودکان تا وقتی بزرگ و آگاه نشده اند از عریانی خود در برابر دیگران احساس شرم و حیا نمی کنند. اصلاً اگر دقت کنیم ، بین عریانی و احساس شرم رابطه مستقیمی وجود دارد. فرهنگ عریانی فرهنگ بی شرمی است. درست در مقابل فرهنگ حجاب. بگذریم. اما برای همین است که حیا مهمترین نشانه مومن است. زیرا انسان مومن همواره خود را تحت نظر آگاه ترین و متعالی ترین موجود میبیند. خدا همان هوالبصیری است که همواره شاهد ما مخلوقات است. خدایی که برعکس مخلوقات دیگر ، حتی از باطن ما انسانها نیز آگاه است.

اگر شرم و حیا نبود ، ادب نیز معنا نداشت. ما انسانها به دنیا آمده ایم که ادب بندگی بیاموزیم. اهل بهشت اهل ادب هستند و دوزخیان برعکس. بهشت و دوزخ چیزی غیر از همین اقتضائات ادب و حیا نیست. مثلاً  کسی که لباسهایش کثیف است یا چهره اش مرتب نیست، ترجیح میدهد که دیده نشود. و جهنم نیز جایی است به شدت ظلمانی و تاریک. (آتش جهنم آتشی ست که از شدت حرات سیاه شده و هیچ نوری ندارد.) آیا این موضوع به نفع اهل دوزخ نیست؟! زیرا در آن تاریکی مطلق هیچ کس نمی تواند آنها را ببیند. و این به نفع اهل عذاب است که از چیزی که هستند خجالت نکشند. (حتی خداوند نیز دیگر به آنها نگاه نمیکند!) شاید وجه تسمیه کلمه «عذاب» نیز همین باشد. عذاب در اصل معنای خود ، به چشیدنی گفته می شود که خوشایند است. شاید به همین دلیل است که به مجازاتهای اهل دوزخ «عذاب» گفته می‌شود...

نخستین جنایتی که در ماجرای رسانه ای شدن این موضوع اتفاق افتاده، عدم رعایت همین ماجرا ست. اشخاصی چون مسیح علینژاد، آیا نمیفهمند که مهمترین و اصلی ترین آسیبی که به قربانیان این جنایت  رسیده است، صدمه به آبروی آنان و خانوادها یشان است؟! مشکلات جسمی این قربانیان شاید به زودی برطرف شود، اما اصل فاجعه ای که اتفاق افتاده ، جنایتی ست که در حق حیثیت و روح و روان آنان صورت گرفته است. آیا واقعا قصد و نیت اصلی مسیح علینژاد حمایت از قربانیان بوده است؟ یا سواستفاده از بیچارگی آنها در راستای جذب مخاطب بیشتر و امیال کثیف سیاسی؟! یاد آن عکس معروفی افتادم که یک عکاسی اروپایی از یک کودک قحطی زده افریقایی گرفته بود. کودکی که داشت جان میداد و کمی آن طرف تر کرکس بزرگی منتظر مرگ او بود. اما لاشخور تر از آن کرکس همین عکاسی بود که به خاطر ثبت این سوژه جذاب هیچ کمکی به آن کودک دم مرگ نکرده بود! البته مسیح علینژاد بیشتر نقش همان لاشخور را در این قضیه بازی کرده است...

کسی مخالف این نیست که کودکان باید در مورد مخاطرات جنسی آگاه شوند. اما اهداف سند ۲۰۳۰ چیز دیگری است. این سند مبتنی بر یک جور سبک زندگی است. سبک زندگی ای که مبتنی بر بی شرمی و بی ادبی است. وگرنه کودکانی که در کشورهایی مثل ایران زندگی می کنند ، بیشتر از بسیاری از کودکان دیگر ، در زمینه ی مخاطرات جنسی آموزش می‌بینند. اگر دقت کنیم ، حتی فحش هایی که در فرهنگ عامه ما وجود دارد ، یک جور هشدار در مورد مسائل و مخاطرات جنسی به شمار می آیند. چه کسی می تواند ادعا کند که قربانیان ماجرای شوشتر ، از نامطلوبی و عیب بودن این ماجرا اطلاع نداشته اند!؟ مگر میشود نوجوانی با فرهنگ ایرانی بزرگ شود و نداند قربانی جنسی شدن چقدر بد است ؟! سند ۲۰۳۰ و آموزش های جنسی موجود در آن ، بنا بود چه چیزی بیشتر از این را به نوجوانان یاد بدهند ؟!

چطور ممکن است کسی بویی از ادب و حیا برده باشد و تشخیص ندهد که آموزش جنسی برای کودکان یعنی چه ؟! آموزش جنسی مستقیم ، چیزی غیر از آموزش بی حیایی به کودکان نیست. دختر بچه هایی که از کودکی با چادر و روسری آشنا شوند ، خود به خود متوجه می شوند که مخاطرات جنسی وجود دارد و چقدر جدی است. حجاب در واقع آموزش عفت و امنیت جنسی به کودکان است. و مهم‌ترین معنای عفت ، پاکدامنی از نظر جنسی است. مادری که دختر بچه خود را برای پوشیدن روسری یا چادر تشویق می کند ، در واقع دارد به او بهترین آموزشها را در زمینه مخاطرات جنسی می دهند. (بدون اینکه کنجکاوی بی دلیل در وجود او ایجاد کرده و اصطلاحا، چشم و گوش او را باز کرده باشد.)  آن هم بدون کوچکترین ترویج بی شرمی و بی حیایی. دختری که یاد بگیرد در برابر مردان نامحرم حجاب داشته باشد ، خود به خود به قدر کافی در مورد مخاطرات جنسی آموزش دیده است.
مسیح علینژاد خبرنگاری است که خود را وقف بی شرمی و بی حیایی کرده است. من نمی‌دانم زنی با این شکل و قیافه چرا نباید از حجاب استقبال کند ؟! حجاب برای هر کسی خوب نباشد ، برای این شخص که بد نیست! قدما میگفتند: پری رو تاب مستوری ندارد؛ اما نشنیده بودیم عجوزه هم تاب مستوری نداشته باشد و این قدر برای بی حجابی تلاش کند!! اتفاقا اگر فرصت بود توضیح دهیم، اشاره میکردیم که حجاب از نظر زیبایی نیز کاملا به نفع اکثریت زنان است. چون وقتی بنا بر بی حجابی باشد، زنان یک جامعه مجبور میشوند با سوپر استارهای سینمایی رقابت کنند! زیرا آن وقت مردان همسران خود را با همین معدود ستاره های سینمایی مقایسه میکردند.

به عبارت دیگر، اگر بخواهیم با همین ادبیات اقتصادی به قضیه نگاه کنیم (چرخه عرضه و تقاضا) در صورت بی حجابی چیزی که عرضه اش زیاد میشود، همین زیبایی ست. و طبق قانون اولیه ی علم اقتصاد، وقتی عرضه ی چیزی افزایش پیدا کند، تقاضا برای آن کاهش یافته و بهای آن هم کاهش می یابد. یعنی دقیقا همین اتفاقی که در دنیای معاصر افتاده است! وگرنه واقعا چرا باید زنان جوامعی مثل ما این قدر نگران چاقی خود باشند؟! چرا تقاضا برای انواع جراحیهای زیبایی و جراحی دماغ و ساکشن چربی شکم ، کشیدن پوست صورت و .... این همه زیاد شده است؟! آیا این ماجرا حکایت از همین قضیه ندارد که فرهنگ بی حجابی و بدحجابی ، جایگاه زنان و بهای زیبایی را به شدت کاهش داده و اکثر آنان را دچار انواع مشکلات و استرسهای روحی و روانی کرده است!؟ ایا بی حجابی و بد حجابی نیست که جسم زنان را تبدیل به کالا کرده است و عطش و جاذبه جنسی را دچار اختلال؟!  آیا یکی از اصلی ترین دلایل عدم علاقه مردان مجرد برای ازدواج و بالا رفتن شدید سن ازدواج همین موضوع نیست؟!   بحثش مفصل است و بگذریم...

اتفاقا ریشه وجود بسیاری از همین انحرافات و تنوع طلبی های سادیسمی جنسی نیز همین موضوع است. انحرافاتی که خود امثال همین مسیح علینژاد برایش فعالیت میکنند. این آدمها با تبلیغ بی حجابی و سکس بصری، شریک جرم مستقیم مجرم شوشتری هستند! خلاصه از تمام اینها گذشته، واقعا نمیفهمم این بنده خدا چه حسن و جمالی دارد که اینقدر از بی حجابی دفاع می کند؟! و چه اصراری دارد که دختران ایرانی را نیز به ابتذال عریانی و وقاحت دچار کند!؟ در فاجعه هولناک شوشتر ، بی شک یک طرف اصلی ماجرا همین فرهنگ وقاحت و ترویج بی شرمی و بی حجابی ست. قربانیان جنسی ایران قربانی همین فرهنگ هستند. فرهنگی که صبح تا شب سکس بصری را منتشر کرده و نیروی جنسی مخاطبان را تحریک میکند. فرهنگی که تنوع طلبی جنسی را دامن زده و نسلها را فاسد میکند. فرهنگی که در کمال وقاحت و حماقت، پیشنهاد میکند به جای حجاب زنان، مردان کور شوند و نگاه نکنند!

هسته مرکزی آموزه های دینی و پررنگ ترین توصیه و پیام دینی، سفارش به تقوا و زهد الهی ست. در تفکر دینی نباید بنده ی شهوت پرستی و لذت طلبی های زودگذر دنیا شد. این زهد و اعراض از دنیا اساس آموزه های وحیانی برای رسیدن به کمال اخلاقی است. در درجه دوم ، وقتی به مجموع آیات و روایات معصومین علیهم السلام دقت می‌کنیم ، متوجه می شویم که حقوق و مصلحت فرزندان در اولویت نخست است. در مرحله بعدی، اگر دقت کنیم، اکثر احکام دینی در مورد حقوق جنسی کاملا به نفع زنان است. به عنوان مثال ، وجود تعدد زوجین باعث میشود که نهایتا نیازهای جنسی تعداد بیشتری از آنها پاسخ داده شده و تعداد زنان کمتری باقی بمانند که فرصت ازدواج ندارند. (اما اگر تعداد مردان جامعه بیشتر شود، چنین امکانی وجود ندارد.) یا مخارج خانواده بر عهده مردان است. از آن طرف این زنان هستند که مهریه میگیرند ، نه مردان. (و میدانیم که مسائل مادی چقدر در زندگی اهمیت دارد؟!) آنهایی که وقیحانه و احمقانه، مهریه را توهین به شخصیت زنان میدانند، کافی ست یک بار به دادگاه های طلاق مراجعه کرده و با چشمان کور خود ببینند که زنان چه اصرار و اهتمامی بر افزایش چنین توهینی دارند!!؟ حتی همانهایی که کلی هم ادعای فمنیست بودن دارند! بگذریم.

پس با همین اشارهای مختصر، ملاحظه میکنیم که اتفاقا قوانین و احکام اسلامی به مراتب بیشتر از رویکردهای فمنیستی به نفع زنان است. در مرحله آخر ، اسلام حداکثر لذت جنسی را برای حداکثر افراد ، در حداکثر شرایط می‌خواهد. شرایطی که حقوق اولیه ی انسان بودن انسانها رعایت شود. شرایطی که هیچ مجرمی برای ارتکاب فجایعی چون ماجرای شوشتر عذر و بهانه نداشته باشد. همجنس گرایی جرم مسلم و گناه کبیره است، نه صرفا فقط یک بیماری روانی! اسلام راههای برطرف کردن مشروع نیازهای جنسی را حداکثری دیده است. برای همین هم هست که مجازاتهای مربوط به جرایم این موضوع بسیار شدید و بازدارنده است.

یعنی مثلا، اگر تعدد همسران برای زنان نیز ممکن بود، مشکلی نداشت. اما اگر دقت کنیم، اصلا و به صورت طبیعی چنین چیزی ممکن نیست. مثلا (نعوذا بالله) زنی را تصور کنیم که بنا ست چهار شوهر داشته باشد. خب ، در این صورت اگر باردار شد، اولا پدر این بچه کدام یک از این شوهران هستند؟ حتی گیرم با آزمایشات پیچیده پزشکی و ژنتیک پدر این بچه مشخص شد،  خب وظیفه باقی شوهران او در قبال این فرزند چیست؟ چیزی حدود سه سال بارداری و شیر دهی این زن به فرزندش طول میکشد. در این مدت باقی شوهران او چرا باید نفقه یا مثلا اجاره خانه بدهند؟! چرا شوهر دوم برای پدر شدن باید سه سال در نوبت باشد؟!  تکلیف شوهران سوم و چهارم چیست؟!

اما وقتی یک مرد چند همسر دارد هیچ کدام از این مشکلات به وجود نمی آید. اولا زنان در هر حالتی، فرزندان خود را خودشان باردار شده و به دنیا می آورند. بنابراین هیچ وقت یک زن نسبت به مالکیت فرزند خود دچار تردید نمیشود. (اما یک مرد چنین نیست و تا حریم برای خانواده اش درست نکند، نمیتواند از پدر بودن خود مطمئن باشد. بنابراین مردان ذاتا نسبت به حریم و حرمت خانواده خود تعصب و غیرت دارند...) درثانی پدر آن کودک نیز کاملا مشخص است. بنابراین هر فرزندی که در چنین خانواده ای به دنیا می آید، پدر و مادرش کاملا مشخص هستند و نسبت به او وظایف خودشان را دارند. (و گفتیم که مصلحت فرزندان و تداوم نسل اولویت نخست آموزه ها و احکام دینی و شرعی است.)  

اصلا همین قباحت و تنفر نسبت به ماجرای شوشتر، ریشه در فرهنگ کاملا دینی دارد. این تفکر دینی ست که چنین مجرمانی را لایق مرگ و اعدام میداند. فرصت نیست در مورد مجازاتهای مربوط به قوانین شرعی توضیح دهیم. و بگوییم چرا این همه توهین و افترا نسبت به احکامی چون قصاص و اعدام فقط حرف مفت است! اما حالا همین مثلا فعالان حقوق بشر توضیح دهند که آیا اعدام نسبت به جنایتکار شوشتر غیر انسانی ست؟! یا اتفاقا عین انسانیت و عدالت است! و اصلا چیزی که غیر انسانی ست، زنده ماندن چنین موجود خبیثی ست. کدام خانواده ای ست که خود را به جای خانواده این قربانیان قرار داده و از عمق جان آرزوی اشد مجازات و مرگ را برای این مجرم نکند؟!

مسیح علینژاد یک بیمار با اختلال هیستریونیک خودنمایی است ، که در ماجرای ‎تجاوز به کودکان شوشتر حق حریم خصوصی قربانیان را نقض کرده...او به روح و روان و حقوق قربانیان این حادثه تجاوز کرده است! امیدوارم حداقل مخاطبانی که این مطلب را میخوانند، به هیچ وجه در انتشار تصاویر یاد شده شریک جرم چنین عفریته خبیثی نشوند...